ISO jest międzynarodową organizacją normalizacyjną, która zrzesza krajowe organizacje normalizacyjne. Członkowie są podzieleni na trzy kategorie, które charakteryzują możliwości uczestniczenia w procesach standaryzacji. Prawo do oddawania głosu mają członkowie rzeczywiści, natomiast członkowie korespondenci i członkowie wspierający są obserwatorami. Polskę reprezentuje na forum ISO Polski Komitet Normalizacyjny. ISO tworzy normy i standardy, ale nie zajmuje się fizycznie ich wprowadzaniem. Certyfikacja ISO odbywa się w oparciu o możliwości i organizację występującą w konkretnym kraju.

Podstawowym celem organizacji jest koordynacja różnych zasad i proponowanie na zasadzie konsensusu jednolitych standardów, które mogą ułatwiać funkcjonowanie w wielu dziedzinach. Respektowanie norm i związana z tym certyfikacja ISO jest dobrowolna. Oczywiście bardzo często respektowanie norm przyjętych przez organizacje jest warunkiem funkcjonowania na rynku. Przykładem może być norma ISO/ts 16949, odnosząca się do przemysłu motoryzacyjnego czy ISO 22000: 2005 standaryzująca procedury jakości i bezpieczeństwa żywności.

W codziennym funkcjonowaniu ISO nie jest super urzędem, który zajmuje się sprawdzaniem jakości, bezpieczeństwa i innych wymogów, związanych z procesem produkcyjnym. Normy zawierają zazwyczaj dość precyzyjne ramy brzegowe, dzięki którym można określić standardy. Najważniejsze jest wdrożenie proponowanych procedur, bo to one gwarantują osiągnięcie konkretnych rozwiązań. Sama certyfikacja ISO jest jedynie poświadczeniem, że dany podmiot rynkowy przeprowadził wdrożenie, a tym samym jego działalność jest kompatybilna z działalnością innych podmiotów, opierających się o tę samą normę, standard, czy zalecenie techniczne.